#49.Zmiana?Jasne że tak!

Lwiczka odwróciła się z powrotem do tafli. Uśmiechnęła i wyprężyła, a potem przybrała pozycje walki. Czuła, że to najważniejsza decyzja w jej życiu. Zmiana?Mała trochę się zgarbiła...

(Do piosenki Fight Song♥. Pierwsze wersy pochodzą ze starego bloga i z sentymentu postanowiłam nie zmieniać)

Jestem zerem

Na tym świecie

Nic nie wartym zagadnieniem

Ale dziś mówię stop

Wszystkiemu co było

Nie ważna jest przeszłość

Ważne to co mam teraz

Lecz czy możliwe może być

Coś dzisiaj zmienić w życiu mym?

Mówię ''nie'', chodź myślę ''tak!''

To najwyższy czas, wiec tak!

To właśnie dzień!

Zrywam kajdany!

Z dumą do przoduuuuu

Marzenia spełnie (właśnie tak!)

Na przekór wszystkim

To już jest koniec!

Tamta Shani już zniknęła stąd!

O taaak, a każdy cios dodaje mi tylko sił!

-Shani!-usłyszała krzyk matki

Podbiegła do niej i przytuliła ją, na to Valentine trochę się zmieszała. Jej córka nigdy tak nie uzewnętrzniała emocji.

-Kocham cię łobuziaku!-zaśmiała się królowa-Chodź już do domu. Ciocia Lisa chce nam coś powiedzieć.

Shani uśmiechnęła się pod nosem i szturchnęła matkę w łapę krzycząc ''berek'', a potem rzuciła się do ucieczki. Valentine chwilę stała z głupią miną, kiedy dotarło to do niej, zaczęła biec ile sił w łapach, by nadrobić straty. Żeńska część królewskiego rodu wpadła roześmiana do jaskini w której panowała niezręczna cisza. Lwice spojrzały na siebie z krępacją i usiadły na swoich miejscach.

-Dobra, wszyscy?-wtrąciła nagle Lisa, na co zniecierpliwiona Iris kiwnęła głową.

-Chcemy wam powiedzieć coś ważnego...bardzo ważnego-zaczął Weda.

-Jestem w ciąży!-krzyknęła niekontrolowanie kremowa.
-Mieliśmy budować napięcie!

Wszyscy zaczęli przepychać się do świeżo upieczonej pary z gratulacjami. Tylko lwiatka nie widziały w tym jakiegoś fenomenu. Stały pod ścianą znudzone mierząc wzrokiem rodziców.

-Hej Karim!-zaśmiała się nerwowo Shani.
-Hej?-odparł z obojętnością.

-Bawimy się?-klepnęła go w ramię starając rozluźnić atmosferę.

-Nie-warknął z kpiną.

-No Karim! Rozejm? Nie wiem dlaczego się tak nie lubimy, ale chcę to zmienić!

-O ktoś mnie woła!-wymyślił na poczekaniu lewek, ominął księżniczkę i zaczął gadać z Furahą.

Noc minęła spokojnie. Lwiątka wstały bardzo późno. Po wczorajszym incydencie z Shani nikt nie chciał iść grać, chodź mała bardzo prosiła. Bali się, że tym razem może jej się naprawdę coś stać. Tak wiec lwiątka podzieliły się na grupki i zajęły swoimi sprawami. Lia i Sheria wolały iść z Shani, by znowu czegoś nie odwaliła. Po chwili dołączył do nich Furaha. Czwórka lwiątek bez celu włóczyła się po królestwie rozmawiając w najlepsze.

-A ty czasem nie szukasz Hakimu?-zorientowała się Sheria.

-Shani, serio?Mówiłem ci już, że to egoistyczny buc!-fuknął bez ogródek Furaha.

-Może i tak, ale mam do niego sprawę!-odparła z przekąsem rozglądając się.

-W sumie to ładnie razem wyglądacie...-zamyśliła się Lia.

-Coś ty powiedziała... O, jest!

Shani podbiegła do Hakimu, zostawiając towarzyszy z tyłu. Hakimu zrobił krok w tył i zaczął z rozmarzeniem patrzeć w oczy lwiczki. Shani za to z obojętnością patrzyła w jego zielone ślepia. Westchnęła z irytacją widząc, że Hakimu wcale nie widzi problemu.

-Aż tak się mnie wstydzisz?-fuknęła.

-O to ci chodzi? Serio dlatego się wkurzasz?-nagle jakby wyluzował.

-Nie chodzi mi o samo to, że mnie nie wybrałeś...Gdy jesteśmy sam na sam ślinisz się do mnie, strzelasz komplementami i jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi na świecie, ale wystarczy że obok pojawi się ktoś z twojej ''ekipy'' to już nic się nie liczy. Potrafisz patrzeć mi w oczy i się ze mnie nabijać-lwiczka próbowała nie okazywać słabości, miała ochotę się rozpłakać.

Hakim był dla niej kimś ważnym. Czuła się doceniana i wreszcie ktoś nie mówił jej nad głową jak choroba ją ogranicza. Był przyjacielem...może nawet kimś więcej. Teraz dopiero różowe okulary spadły z noska księżniczki. Tak bratnia jej dusza okazała się łasym na popularność i nie szanującym przyjaźni egoistą. Lia, Sharia i Furaha zaniepokojeni uniesieniem Shani zbliżyli się.

-Nie świruj mała.-strzelił czarującym spojrzeniem.

-Nie działa to już na mnie! Słonko-uśmiechnęła się szczerząc zęby-Naucz mnie grać!

-Co?

-Masz wobec mnie...swojego rodzaju dług! Więc naucz mnie grać, a się odczepię!

-Ciebie się nie da nauczyć! Ty boisz się piłki!

-Zobaczymy, tylko mnie naucz!

-Wiesz spóźnię się na Obiad Stadny. Pa!-miał już odejść.

W porę Furaha złapał go za ogon, wbijając w niego zęby. Gdy uciekinier się odwrócił ukazał mu się uśmiechnięty następca tronu. Na ten głupi gest Hakimu wpadł w szał. Rzucił się na Furahę wyrywając mu ogon z pyszczka co sprawiło ogromny ból. Mocowali się chwilę, aż w końcu książę położył na łopatki przeciwnika posyłając mu głupkowaty uśmiech. Temu wszystkiemu przeglądały się przerażone dziewczyny.

-Księżniczka ładnie poprosiła!-zbliżył swoją twarz do jego warcząc.

-Niedoczekanie!-warknął Hakim, próbując uwolnić się z objęć Furahy-Dobra!

Kociaki odskoczyły od siebie. Najeżony syn Luny od razu zaczął lizać ogon, na którym w połowie nie miał sierści. Furaha za to zaczął tę sierść wypluwać.

-Kiedy zaczynamy?-odezwał się w końcu niedoszły nauczyciel.

-Teraz!-prychnęła Shani zwalając z pobliskiego drzewa odpowiedni do gry owoc.

Towarzystwo usiadło pod głazem spodziewając się czegoś spektakularnego...ale oni tylko podają do siebie piłkę. To jest fajne? Lia ziewnęła ze znudzenia. Kopnięce za kopnięciem...rada za radą, minuta za minutą.

-Długo jeszcze?!-wrzasnęła Lia.

Hakimu przeląkł się i źle kopnął podaną piłkę. Owoc z dużą siłą uderzył w twarz Shani. Ksieżniczka dotknęła łapką noska. Została na niej krew. Czuła promieniujący ból. Uśmiechnęła się w stronę Hakimu marszcząc krwawiący nos.

-Wszystko...-w dokończeniu przeszkodziła mu piłka.

Odbiła się od jego twarzy i poleciała daleko. Owoc potoczył się dalej. Wpadł pod czarną łapę, która jednym mocnym ruchem wgniotła go w ziemie. Sok, aż się zapienił. Lwiatka podniosły wzrok. Kilka metrów od nich stał okrutnoziemiec. Miał kruczoczarną sierść, bujną grzywę i niezwykłe przenikliwe niebieskie oczy. Wzrok miał zimny i utkwiony w oczach Furahy. Na jego usta nagle wlał się chytry uśmiech. Wszyscy stali w bezruchu, tak jakby każdy ruch miał być prowokacją.S erca lwiątek biły tak głośno, że dało się je słyszeć.

-Książę Furaha i księżniczka Shani?-spytał wreszcie lew grubym głosem i udawaną ciekawością.

-Tak!-odpowiedział pewnie Furaha wchodząc przed siostry.

-A mamusia to gdzie?-odparł z ''troską'' i zaczął zbliżać się w stronę lwiątek.

-Shani uciekajmy-szepnęła Sheria.

-Siostra cicho!-warknęła młoda.

-Siostra?-zdziwił się lew.

Wszyscy wiedzieli o co chodzi. Oprócz biednej Sheri. Najwidoczniej do Klanu Okrutnych doszły tylko wiadomości o narodzinach trójki(w tym jednego martwego)królewskich dzieci, a o adopcji już nie. Lwiątka miały tylko nadzieje, że lew nie powie zaraz czegoś, co obali wszystko w co wierzy brązowa. Czarny zazgrzytał zębami i zrobił kilka kroków w kierunku lwiątek.

-No nie bójcie się!-zbliżył do nich swój wielki łeb i uśmiechnął się obnażając wielkie kły.

Valentine

-GRAU! GRRR! GRAU!!!
-Karim, piękne ryczysz, ale stul dziób. Co?-wkurzyła się Kira.

Dzieci Sal odpoczywały po Stadnym Obiedzie, a nasze maluchy gdzieś wymyło. Przecież dobrze wiedzą, że obiad jest równo w południe. Bałam się o nie bardzo. A co jeśli okrutni zaczęli atak. Val ogarnij się! Furaha jest odpowiedzialny...przyprowadził by rodzeństwo na czas. Coś na pewno się stało. Miałam już pobiec w sawannę.

-Val! Nie denerwuj się to dzieci! Na pewno zapomnieli i bawią się w najlepsze-uspokajał mnie Chakam

Na horyzoncie zobaczyłam lwiątka, zaczęłam biec im na przeciw. Przyspieszyłam widząc, że towarzyszy im okrutnoziemiec. Maluchy stały z nietęgimi minami wokół lwa. Shani miała krew na nosie, a Furaha na pyszczku.

-Co im zrobiłeś?!-warknęłamm

-To nie ten pan!-podbiegły pod mnie dzieci-To była...seria wypadków.

-Ah tak? Idźcie się bawić! My z panem musimy porozmawiać!-odprowadziłam lwiątka wzrokiem i zaczęłam dopiero kiedy pędzelki ich ogonów znikły z horyzontu.

Po chwili przybył Chaka. Przeczuwałam co chce mi powiedzieć posłaniec.

-Król Kiburi miłościwie nam panujący, zaprasza króla i królową Cudownej Ziemi na spotkanie w celu omówienia relacji Cudownej Ziemi z Klanem Okrutnych.-wyrecytował-Z pozdrowieniami z Okrutnej Ziemi!-zaczął się wycofywać.

-Chwila! Chwileczkę! Jakie relacje? Jakie spotkanie?-mimo uprzedzenia przez Asherę, zdziwiłam się.

-Ja miałem tylko to przekazać. Do widzenia!-odszedł.

Spojrzeliśmy na siebie z Chaką. Nie wiedziałam co mam o tym myśleć...to prawda czy tylko podstęp, by zagarnąć nasze ziemi? Czy powinniśmy iść? Nie wiem...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wiem, że rozdział jest słaby, ale musiałam coś dodać.Zamęczyli byście mnie.Dodam tylko, że od tygodnia nie mam humoru na pisanie...stąd ta beznadzieja wyżej.

1.Czy jest szansa, że Shani i Karim się pogodzą?Dlaczego on tego unika?

2.Dlaczego Shani zaczęła interesować się piłką?Ma jakieś plany w związku z nią?

3.Czy para królewska zdecyduje się na spotkanie z Kiburim?

 Pozdrowionka!