#65.Wstać... by znowu upaść

Pięciominutowy bieg zakończył się upadkiem. Shani nie miała już siły wstać... Po co się podnosić skoro za kilka minut popełnisz ten sam błąd i znowu upadniesz? Czy to ma sens? Nie. Podobnie jak życie. Zawsze chcesz, żeby coś potoczyło się dobrze, starasz się, dwoisz i troisz... a ktoś jednym słowem potrafi zniszczyć wszystko i wbić nóż w plecy. Przyjaciele zostawiają cię w najgorszym momencie, kiedy stajesz się zbędnym ciężarem, kimś za kogo muszą się wstydzić przy innych... kimś niepotrzebnym. Nie masz nikogo, tylko pustka, z którą musisz się oswoić. Los kontra ty. Pytanie, kto wygra?

Shani zacisnęła zęby i wstała. Zamknęła oczy i uniosła głowę. Czuła jak krople obmywają jej pyszczek z błota. Łzy znowu zaczęły spływać po jej policzkach. Księżniczka próbowała przerwać szloch. Nadaremnie. Żal nie dawał o sobie zapomnieć nawet na sekundę.

- A teraz mażesz się jak dzieciak! - ryknęła i uderzyła łapkami o ziemię. Powtórzyła desperacki czyn jeszcze kilka razy, póki na puchatych łapkach nie pojawiły się krwawiące ranki. Lwiczka wytarła nimi załzawione oczy, zostawiając na twarzy krew. Pociągnęła nosem i stabilnie stanęła na czterech łapach. Jej wargi zadrżały, a serce stanęło w piersi. Zaczęła cicho śpiewać z początku drżącym i niepewnym głosem.

(Za podkład służy nightcore piosenki Somebody to die for, jeśli chce ktoś oryginał to tylko oficjalny, ponieważ to krótsza wersja)

Zepsuć wszystko jednym słowem *wskakuje na kamień*
Zmarnować tysiące szans
To typowe dla księżniczki * pochyla głowę i zeskakuje na ziemię*
Która chciała zdobyć świat 
Co mam siostro ci powiedzieć? *kropelki deszczu układają się w kształt Sherii*
Głupie żale, przeprosiny
To niczego już nie zmieni *Shani rozprasza obraz łapą* 
Sama wiesz

Dlaczego wciąż traktujesz mnie jak wroga?
Dlaczego wciąż...

Chcesz mojej zguby
Kolejny nóż w serce *kładzie łapki na sercu*
Kolejny upadek...

Widzę blask w twych oczach, 
kiedy zadajesz kolejny cios *patrzy na odbicie w kałuży*
Ból potraja twoje szczęście 
Jest jak woda dla spragnionego
Wciąż powtarzasz ,,Jesteś nikim!'' *potyka się i upada w błoto*
Wiem to... ale te słowa ranią
Wciąż tą zagadkę  próbuję rozwikłać:
Jak wreszcie zadowolić cię 

Dlaczego wciąż traktujesz mnie jak wroga?
Dlaczego wciąż...

Chcesz mojej zguby
Kolejny nóż w serce

Kolejny upadek... *biegnie przed siebie siebie jak najszybciej może, powoli opadając z sił*

Shani jeszcze chwilę biegła przed siebie, w końcu po raz kolejny upadła. Uderzyła twarzą prosto w kamień, w efekcie przecięła sobie wargę, a nos zaczął ją niemiłosiernie boleć. Teraz już wiedziała, że to koniec. Była głupia. Teraz już nic z tym nie zrobi. Za późno. Jedyne, do czego była zdolna to zwinięcie się w kłębek i nieprzerwany szloch nad ,,olbrzymimi'' problemami.

Sawa biegł w kierunku Cudownej Skały, jak najszybciej potrafił. Był już zmęczony pogonią za Shani, na którą się jednak zdecydował, a deszcz wcale nie pomagał mu w szybkim dotarciu do celu. Czuł, że żołądek podchodzi mu do gardła, a w uszach słyszał zagłuszające otoczenie dudnienie swojego serca. Kiedy łapy piłkarza zaczęły już odmawiać posłuszeństwa, dostrzegł on swoje wybawienie -  księcia Furahę. Przyspieszył i po chwili już stał przed lwiątkiem.
- Sawa! Widziałeś Shani?... Miała trenować maksymalnie dwie godziny. - spytał zielonooki, a w jego głosie słychać było nutkę strachu.
- Shani... uciekła... go-goniłem ją... ale po prostu się rozpłynęła! - wysapał na jednym wdechu.
- Co?! Biegnę do rodziców! - rzucił lewek i zaczął biec w stronę Cudownej Skały. - A ty idź po chłopaków. Może wiedzą gdzie może być! - dodał przez ramię.
Sawa westchnął, wyrównując oddech. Takiej zadyszki nie dostał jeszcze na żadnym meczu. Pobiegł pod pobliskie drzewo i otrzepał się z wody. W miedzyczasie wzrokiem przeczesywał okolicę. Pod rozłożystym drzewem dostrzegł chłopaków z drużyny. Śmiali się i żartowali. Sawa mruknął z irytacją i pognał w ich kierunku.
- Brawo! - burknął, otrzepując się. Woda pochlapała lwiątka. 
- A ciebie to, co ugryzło? - Hakimu przewrócił oczami z frustracją.
- Po tobie to się tego nie spodziewałem. Słyszałem, że ty i Shani jesteście sobie bliscy od dzieciaka. Podobno nawet to było coś więcej... - Sawa nie spuszczał śmiertelnego spojrzenia z Hakimu. Biały głośno przełknął ślinę i nerwowo się zaśmiał.
- Nie wtrącaj się w moje sprawy! Poza tym to przesadzasz! Nasza Princessa da sobie radę! - odparł, a jego głos z każdym słowem coraz bardziej się łamał.
- No właśnie nie da. Uciekła... i nie wiem jak wy, ja idę pomóc w poszukiwaniach! - fuknął brązowooki i pobiegł do pary królewskiej i grupy poszukiwawczej. Lwiątka z drużyny spojrzały po sobie. Hofu szybko poderwał się na łapy i podążył śladami brązowego. Za nim ruszył jego brat Kesho. Ostatni z wahaniem dołączył Hakimu.
- Askari! Ty ruszaj na gra... Sawa, gdzie dokładnie pobiegła? - Valentine zwróciła się do atakującego drużyny.
- Wydaje mi się, że w stronę Rajskiej Ziemi- odpowiedział brązowy lwiak. 
- Askari! Ty i chłopaki pobiegniecie na granicę z Klanem Kiburiego, będziecie zmierzać w stronę Rajskiej Ziemi. Kly! Leć do króla Rajskiej Ziemi, niech nas zawiadomi, jeśli ją zobaczy, potem do Kiburiego! - zarządziła królowa.
- Kochanie... czy to nie za dużo? - Chaka złapał małżonkę za ramię.
- Shani jest uparta, sama na pewno nie wróci... do tego w każdej chwili może dostać ataku. Zemdleje gdzieś... nawet nie chce o tym myśleć! Najpierw Sheria, teraz ona. Co się dzieje!?
- Plotki ją zniszczyły - odezwał się Hakimu. Para królewska spojrzała na niego pytająco. - Że niby chciała odejść do drużyny Kishindo, nie tolerowała Sherii i inne bzdety. - odpowiedział biały. 
Źrenice króla rozszerzyły się. Przełknął ślinę i uśmiechnął się wymuszenie do lwiątek.
- Nie ma czasu do stracenia. Zwiewajcie chłopcy, bo się przeziębicie! Porozmawiamy o tym, kiedy wrócimy!-  rzucił Chaka i pobiegł w stronę granicy, a za nim reszta. Lwiątka jeszcze przez chwilę przyglądały się oddalającym sylwetką, potem udały się w stronę Cudownej Skały, rozmówić z Sherią.

Shani otworzyła zmęczone oczy. Nawet nie wiedziała, kiedy zmorzył ją sen. Straciła poczucie czasu. Wydawało jej się, że leży tu od kilku godzin. Z trudem dźwignęła się na przednich łapach. Była wyczerpana wędrówką, jak i samym płaczem. Jej futro było posklejane, a oczy straciły blask, jej pyszczek był bez wyrazu. Czuła się, jak wyglądała, czyli okropnie. Lwiczka spojrzała na odbicie w kałuży. Obraz rozproszyło kilka łez, które do niej spadły. Beżowa przykryła łapkami głowę i ponownie próbowała zasnąć. Poczuła ciepło na plecach. Podniosła głowę. Jej oczom ukazał się stojący przed nią lew. Wystraszyła się i poderwała na łapy.
- Nie bój się strażniczko Shani. Nic ci nie zrobię. Jestem bratem twojego dziadka, mam na imię Hasira - oznajmił lew. Kiedy to mówił Shani zdążyła przyjrzeć się dokładnie samcowi. Miał białą jak śnieg sierść i niezbyt pokaźną, ale też nielichą grzywę. Jego oczy były spokojne o szafirowej barwie. Jedno z nich - prawe, przecinała blizna. Najpewniej po niemiłym spotkaniu z hienami w dzieciństwie niedoszłego króla. Tak przynajmniej mówiła legenda, którą Shani znała na pamięć.
- Wiesz, dlaczego ci się ukazałem? - spytał Hasira, widząc, że lwiczka nie odezwie się sama z siebie.
- Bo jest pan jednym z tych wybitnych władców... znaczy... nie chciałam pana uradzić. Wiem, że pan nigdy nie zasiadł na tronie, bo uratował mojego dziadka... - odpowiedziała grzecznie księżniczka.
- W pewnym sensie. Mam do ciebie prośbę, mów mi wujku - lew uśmiechnął się ciepło. - Ty i twoja siostra nie za dobrze się dogadujecie.
- No jakoś tak wyszło... to moja wina, prawda?
- Dlaczego tak sądzisz? - spytał, a Mała wbiła wzrok w ziemię. - Shani, dlaczego nie powiedziałaś o tym rodzicom lub przyjaciołom?
- Sama bym sobie poradziła!
- Weź ten patyk - polecił Hasira, wskazując na leżący niedaleko krótki kij.
- Po co?
- Proszę, weź... a teraz złam.
Shani przełamała patyk bez problemu. Spojrzała pytająco na ducha. Hasira uśmiechnął się.
- A teraz weź więcej i spróbuj złamać wszystkie naraz - powiedział.
Księżniczka wzruszyła ramionami i chwyciła w łapki więcej patyków. Siłowała się z nimi, ale za żadne skarby nie mogła złamać. W końcu z rezygnacją rzuciła je na ziemię.
- Jakieś wnioski? - spytał lew.
- Żadne mówiąc szczerze - mruknęła lwiczka. - Nie zamierzam w przyszłości zostać drwalem.
Biały lew zaśmiał się głośno i złożył łapy. Kiedy je rozłożył, trzymał taki sam patyk jak przed chwilą księżniczka.
- Jedni są słabsi, a drudzy silniejsi. Taka kolej rzeczy i nic z tym nie zrobimy, ale zdarzają się momenty, kiedy nawet największy twardziel potrzebuje oparcia, bo... - w tym momencie Hasira przełamał trzymany badyl. Lew ponownie złożył łapy, a w nich pojawiło się więcej drewna. Złapał wszystkie patyczki razem i spróbował złamać. - Razem jesteśmy silniejsi.
- Sugerujesz... - zamyśliła się lwiczka.
- Czy sugeruje? Ale co, panienko? - lew uniósł brwi.
- Mam pogodzić się z Sherią? - spytała niepewnie lwiczka.
- A czy tego pragniesz? - odpowiedział pytaniem na pytaniem i zniknął. Shani usiadła zrezygnowana, jeszcze przez dłuższą chwile wpatrując się w pustą przestrzeń, gdzie przed chwilą stał Hasira. Czuła jeszcze większe rozdarcie... jeszcze większe niż wcześniej. Teraz już naprawdę nie wiedziała co robić.

sory za niepasujące tło

Drużyna, a raczej jej resztki, bo Hofu i Kesho musieli wrócić do domu, wpadła do królewskiej groty. Zastali tam Lie walczącą z Karimem... chyba już nie dla zabawy. Lwiczka warczała zaciekle i próbowała zatopić pazury w jego ciele. Czarny jednak skutecznie się bronił. W jaskini były tylko dzieci par bliskich z parą królewską, które nie zważały na utarczki rówieśników. Wszyscy inni poszli zobaczyć nowo narodzonego mieszkańca Cudownej Ziemi. Lia uderzyła łapą prosto w nos Karima, powodując jego krwawienie. Syn Moto nie pozostał jej dłużny i przygniótł ją do ziemi. Sawa i Hakimu w końcu otrząsnęli się z szoku i rzucili w kierunku zwaśnionych przyjaciół. Brązowy lewek odciągnął Karima, a Hakimu chwycił Lie.
- Wiedz, że nie biję dziewczyn - warknął czarny, liżąc rany bitewne.
- A Shani to walnąłeś! Widziałam!
- Możecie, powiedzieć co tu się odprawia? - spytał Sawa.
- Przez tego podziurawionego psychicznie łachudrę, debila, kretyna i perfidnego chama Shani uciekła! - ryknęła lwiczka, szarpiąc się.
Sawa westchnął z rezygnacją i stanął przed Lią. Ta na zawołanie się uspokoiła i omal nie zarumieniła.
- Prze-przepraszam... poniosło mnie - jęknęła szara. - Co z Shani?
- Nie wiemy. Władcy ruszyli na poszukiwania. - odezwał się w końcu Hakimu.
- Aha - wydukała Lia i położyła się pod ścianą. - Po co przyszliście?
- Pogadać z Sherią - odpowiedział Sawa i chrząknął znacząco.
Brązowa lwiczka podniosła głowę, szybko oceniła sytuację i z powrotem położyła się z nadzieją, że została niezauważona.
- Sheria? - Hakimu podszedł do siostry Shani i trącił ją nosem.
Lwiczka przeklęła pod nosem i podniosła głowę, odrzucając grzywkę na bok.
- Możemy pomówić o... dzisiejszym? - spytał biały, czując, że pod wpływem wzroku lwiczki zapada się pod ziemie.
- Ja nie mam co do dodania w tej sprawie... - fuknęła Sheria, podnosząc głos. Szybko została upomniana cichym warknięciem przez Sawę. Lia przysłuchiwała się wszystkiemu z ciekawością. Nie miała pojęcia, o co chodzi i to właśnie było najgorsze w przypadku urodzonej plotkary.
- Może jednak... możemy wyjść? - wtrącił się Sawa.
Lawendowooka niepewnie podniosła się i udała w kierunku wyjścia.
- Idziecie całą obstawą... chcecie mnie zabić, czy jak? - spytała, widząc, jak cała trójka szykuje się do wyjścia.
- Ja z nią pogadam! - odezwał się brązowy, pozostali kompani skinęli głowami.
- Chcesz mi teraz robić wywody, jaką to okropną siostrą jestem? - zaśmiała się lwiczka. Widać było, że ta sprawa wcale ją nie ruszała. Chociaż była zdziwiona, że Shani aż tak się tym przejęła. To nie było w jej stylu, przynajmniej ostatnimi czasy.
- Ty to powiedziałaś - palnął brązowy. - To, co wtedy... to było świństwo!
- No i co? A świństwem nie było oszukiwanie mnie cały czas?! Ona jest święta! Bo to Shani! Na królową ją weźcie! Chociaż nie... popłacze się i zamknie w jaskini! - ryknęła Sheria. Zmoknięta grzywka opadła jej na oczy, dzięki czemu Sawa nie dostrzegł łez w jej oczach.
- Ona cię kochała... a raczej kocha! Mimo wszystko, czy ty nie umiesz tego zrozumieć!? To, że jesteś adoptowana, niczego nie zmienia!
- A co ty możesz wiedzieć... każdy, kto nie jest w mojej sytuacji, się wymądrza!
- Tak się składa, że także jestem adoptowany.
Lwiczka zastygła w bezruchu. Odgarnęła grzywkę, ujawniając zapłakaną twarz. Zbliżyła się kilka kroków i usiadła obok brązowego.
- Od początku wiedziałeś, czy... - głos Sherii się załamał.
- Ojciec wmawiał mi, że odziedziczyłem futro po dziadku, byłem jeszcze smarkiem, więc wierzyłem, że są moimi biologicznymi rodzicami. Nie myślałem nawet, że może być inaczej. I w końcu przyszedł dzień prawdy... świat legł w gruzach. Uciekłem z domu i wtedy nauczyłem się jednego. Nie liczy się, kto wydał cię na świat, tylko kto wychował. On są moimi prawdziwymi rodzicami i nawet jak dane mi będzie poznać biologicznych, zawsze będą na pierwszym miejscu.
Sheria położyła uszy i zgarbiła się. Od środka zżerał ją wstyd. Nigdy nie myślała, że para królewska może ją kochać jak prawdziwą córkę.
- Może jednak wiesz, co czuje - lwiczka uśmiechnęła się niewyraźnie i wróciła do jaskini.
Tylko skoro rodzice ją kochają to, dlaczego wciąż faworyzują Shani? Teraz powinni być przy niej, a nie uganiać się za kochaniutką córunią, która płacze, bo ktoś powiedział jej prawdę.
- Nie jestem jedną z krewnych Muhimu... więc nie mogę być księżniczką - szepnęła Sheria, zaciskając szczęki. - Żegnaj kochany tytule... i kochana rodzinko.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Witam po długiej przerwie! Mam nadzieje, że ktoś tu jeszcze żyje! Nie jestem do końca dumna z rozdziału (cóż za nowość!). Miał być dwa tygodnie temu, ale poprawa ocen, bierzmowanie, wyjazd, problemy z piosenką Shani itp. skutecznie mi to utrudniły xd Podczas tej przerwy zrobiłam sobie taką ogólną analizę notek na blogu. Doszłam do wniosku, że niektóre to po prostu zapychacze. Historia ukazana w 65 rozdziałach zmieściłaby się spokojnie w 50-55 rozdziałach. Więc jak już wiecie z poprzednich pogadanek, chce przyspieszyć bieg historii (który i tak jest już szybki) by bloga zamknąć w 100 rozdziałach i uniknąć takich bezsensownych notek niewnoszących nic do fabuły. No i to tyle z moich niezrozumiałych planów. xd

Pytania:
1.Czy zmienią się relacja Shani i drużyny po ucieczce?
2.Czy Shani coś się stanie i czy wróci?
3.Co zamierza Sheria?
Pozdrawiam!