#60.Coraz bliżej prawdy

Matu w końcu wyszła z gabinetu. Spojrzała na parę królewską. Z jej twarzy nie dało się wyczytać nic. Chaka poderwał się i po paru sekundach był już przed medyczką.
- Z tą złotą jest w porządku, jest tylko wychudzona i mocno poobijana - wyprzedziła króla.
- A z dziećmi!? Co z moimi dziećmi!? - dopytywał zrozpaczony.
- Shani ma otwarte złamanie, Furaha jest mocno poobijany... a Sheria... - tu Matu opuściła głowę.
- Co z nią? - przeraziła się Valentine.
- Może być ślepa na jedno oko... W najlepszym wypadku będzie wiedzieć za mgłą. Zobaczymy co czas przyniesie - odparła medyczka. - Uprzedzę pytanie, możecie do nich wejść. Podałam im zioła przeciwbólowe, powinni się obudzić za kilka minut. Tylko nie męczcie ich!

Chace i Valentine nie trzeba było drugi raz powtarzać. Oboje pognali do drugiej części jaskini. Lwiątka wyglądały na prawdę źle. Były całe w opatrunkach i gdyby para królewska nie wiedziała, w jakim są stanie, myślałaby, że już nie żyją. Furaha leciutko otworzył oczy zaciekawiony nagłym rumorem. Gdy zobaczył bliskich, szybko je zacisną. Zaczął udawać, że jest jeszcze pod wpływem leków. Valentine podeszła do Sherii i trąciła ją nosem. Lwiczka otworzyła powieki, przyszło jej to z wielkim trudem.
- To nie moja wina - szepnęła i zamknęła oczy.
Shani, kiedy tylko usłyszała głos rodziców, podniosła się, stając na złamanej łapie. Od razu runęła na ziemie, twarzą uderzając o podłoże.
- Słonko, leż i odpoczywaj - przytuliła ją Valentine i pomogła dojść do posłania.
- Ja... przepraszam...
- Ćiii... teraz to nieistotne. Ważne, że wam nic nie jest. No już, prześpij się...
- Mamo! - przerwała jej lwiczka. Głos córki królowej był poważny i nieznoszący sprzeciwu. - Muszę z wami porozmawiać. - lwiczka spojrzała na śpiącą siostrę - Na osobności.
- A więc dobrze - Valentine wzięła córkę w pysk i dała znać mężowi. Kiedy trójka była już na zewnątrz, zielonooka odłożyła beżową.
- Tato, mamo! - wyprzedziła ich niepotrzebne pytania - Ta hiena mówiła, że Sheria to przybłęda i w ogóle. Ona zawsze czuła się trochę inna. Sądzę, że tym razem... chyba już się domyśla.
- Chaka, pora wyznać prawdę. Im szybciej, tym lepiej! - oznajmiła Valentine.
- Nie jestem pewien... - zamyślił się, ale widząc wzrok żony, szybko zrozumiał, że sprzeciw jest niebezpieczny dla jego zdrowia fizycznego i psychicznego. - Masz rację. Tylko musimy wybrać odpowiedni moment, niech najpierw wyzdrowieje.
- Mamo, mogę już iść? - odezwała się w końcu Shani.
- Ty tu jeszcze jesteś słonko! - rodzice kompletnie zapomnieli o córce. Chaka chwycił ją w pysk i odniósł na miejsce. Kiedy wyszedł z jaskini, Furaha automatycznie się podniósł i podbiegł do Shani.
- Nic ci nie jest? - spytał przestraszony.
-Nie... mi nic. Sheria ma dużo gorzej. Słyszałam Matu - odparła smutno.
Rodzeństwo podeszło do siostry. Na jej powiece widniała głęboka rana.
- Sheria... przepraszam - szepnął Furaha niemal niesłyszalnie. Łzy same wdzierały mu się do oczu.

Minęło kilka dni. Sheria omijała rodzinę szerokim łukiem, zwłaszcza Shani. Chaka i Valentine wciąż czekali na odpowiedni moment, by wyznać adoptowanej córce prawdę. Ten dzień nie różnił się niczym od innych. Shani i Lia leżały na kamieniach przy boisku. Obserwowały swojego dziadka Angę ćwiczącego z chłopcami z drużyny.

- Tak bardzo chciałabym zagrać! - przeciągnęła się księżniczka, ziewając.
- Kurcze! Ty życia nie widzisz poza piłką! - westchnęła Lia. - A tak w ogóle. Co sądzisz o naszych chłopaczkach?
- Że w jakim sensie?
- Że w sensie, który ci się podoba?
- Stąpasz po cienkim lodzie siostro! Nie mam czasu na takie bzdury! Martwię się Sherią. Rodzice chcą jej powiedzieć prawdę...
- Shani! A może jednak chcesz zagrać? - Hakimu na chwilę oderwał się od gry.
Beżowa nic nie mówiła, tylko z kamienną miną podniosła zabandażowaną łapę, co sprawiło jej ból, ale zgrabnie to ukryła. Lia spojrzała na Hakimu i wybuchła niekontrolowanym śmiechem.
- Kotku... coś cię ogranicza? A przed kilkoma dniami pewna księżniczka powiedział mi, że ograniczenia istnieją po to, żeby je przekraczać - wredny uśmiech zagościł na twarzy białego.
- Doigrałeś się! - odparła ostro i bez słowa udała się w stronę ćwiczącej drużyny.
- Zwariowałeś! Ona sobie coś zrobi! - przestraszyła się Lia.
- Nie bój się! Patrz i podziwiaj jak twoja psia psia wymiata! - strzelił jej oczko.
- Shani, przecież masz złamaną łapę. - zauważył Anga.
- Ograniczenia są po to, żeby je przekraczać! - odparła tylko i przejęła piłkę złamaną łapą. Bandaż był na tyle mocny, że nie sprawiało to żadnego bólu, ale też nic nie przeszkadzało.
- No co tak stoicie! - krzyknęła na zdębiałe towarzystwo.
Lwiątka zaczęły biec za swoją liderką. Anga nadal stał. Jego wnuczka była po prostu niemożliwa! No w końcu ma to po kimś... Valentine.
- Shani! Shani! Shanell! Dajesz! - darła się Lia, skacząc po kamieniu i wiwatując.
Księżniczka podała piłkę Hakimu i wpadła bramka. Nieważne, że nie było podziału na drużyny. Po prostu wygrali. Zaprzeczysz księżniczce?
- To było rewelacyjne! Jak ty to robisz? Tak ze złamaną łapą? - pytania wystrzelane były z karabinu maszynowego.
- Magia! - zaśmiała się - Dzięki dziadku, że zgodziłeś się na bycie naszym opiekunem. - dodała i odeszła do Lii.

Laari przyglądała się ze znudzeniem próbom polowania Furahy. Lwiątko biegało za drobnymi owadami i gryzoniami. Książę chciał zakończyć żywot motyla siedzącego na kamieniu. Skoczył i uderzył twarzą w głaz. Laari wybuchła śmiechem.
- A ty lepiej umiesz? - warknął.
- Nie, ale skoro wiem, że czegoś nie umiem to się za to nie biorę - odparła z wrednym uśmiechem na twarzy.
- Z takim nastawieniem nic w życiu nie osiągniesz.
- Powiedział... No cóż, będę nikim. Jak dziewięćdziesiąt dziewięć procent mieszkańców tego królestwa.
- Powoli żałuje, że cię uratowałem... - westchnął.
- Z pewnością byłabym smacznym kotletem dla króla hien - zaśmiała się złota.
- Furaha! Chodź, proszę! - zawołała Val.
- To ja lecę! Do potem! Pa!

Furaha wpadł rozbawiony do królewskiej jaskini. Szybko spoważniał, gdy zobaczył ojca. Nadal była między nimi napięta atmosfera.
- Pójdziesz dzisiaj z ojcem - oznajmiła Valentine.
- Co? Nieee - przestraszył się lewek i usiadł obok łap matki.
- Proszę cię skarbie.
Malec zgarbił się i położył po sobie uszy. Wstał niepewnie i powlekł się za ojcem. Szli w ciszy. Furaha bał się tej konfrontacji od dawna, nie rozmawiał z ojcem od ostatniego wybryku. Miał wrażenie, że od tamtego momentu ojciec go znienawidził go jeszcze bardziej. Chaka nagle się zatrzymał. Furah podszedł do niego. Szykował się już na kolejny wykład z serii ''Książę tak się nie zachowuje''
- C-co będziemy robić? - spytał cicho.
- Dziś poznasz podstawy polowania! - odparł kamiennym głosem Chaka.
- Na prawdę!? Yey! - lwiątko zaczęło biegać wokół ojca.
- Furaha! Książę się nie wygłupia - skarcił go.
- Przepraszam! A co robi książę?
- Panuje nad emocjami i umie polować! Chodź już! - król uśmiechnął się półgębkiem, ale szybko spoważniał.
Chaka westchnął z irytacją i przybrał pozycję łowiecką. Furaha, niepewnie zrobił to samo. Oczami duszy widział miny rówieśników, kiedy powie, że polował z ojcem!
- Widzisz tę antylopę? - szepnął lew.
Mały skinął głową. Oboje zaczęli się czołgać do zwierzyny. Brązowogrzywy cicho odliczał... trzy... dwa... Furaha przed czasem ruszył na antylopę. Zatrzymał się i ''zaryczał''. Maluch nie mógł uwierzyć, że z jego maleńkiego ciała wydobył się taki odgłos. Odwrócił się, ojciec stał wyprężony. TO był jego wyczyn.
- A czego się spodziewałeś?! - zaśmiał się Chaka.
Furaha wziął wdech i pisnął głośno, strasząc ptaki, które szukały jedzenia nieopodal.
- Jestem do niczego! - warknął.
- Książę nie użala się nad sobą! - zaśmiał się ojciec.
- Kiedy ja będę miał grzywę i będę ryczeć? - spytał Furah.
- Już niedługo... jeśli jesteś chociaż trochę do mnie podobny! - odparł brązowogrzywy.
- A jestem?
- No możemy to zaraz sprawdzić!- lew ruszył do przodu.
Oboje pognali do przodu. Chaka rzucił się na trawę, a obok niego Furaha. Zaczęli walczyć dla zabawy. Śmiali się jak nigdy, Furaha nawet nie zauważył, kiedy zburzył ten ''mur'', który zawsze stał między nimi.
- Tato, przepraszam, że poszedłem na Ziemię Hien. Ja tylko chciałem... - zaczął, ale nie dane było mu skończyć.
- Wiem, uratować Laari. Zmusiłem cię do tego poniekąd... i wiesz, jestem z ciebie dumny! - król przygarnął łapą syna.
- Co? Dlaczego?
- Zachowałeś się jak prawdziwy książę, postawiłeś czyjeś dobro przed swoje. To naprawdę godne pochwały, nawet w takiej sytuacji. 

Shani i Lia krążyły po sawannie. Księżniczka odczuwała dziwny ból w łapie. Wmawiała sobie, że to spowodowanie zrastaniem się kości, a nie tym, że zagrała. Jednak nie to w tej chwili przejmowało ją najbardziej. Myślała o tym, jak powstrzymała hieny... Rykiem Przodków? Nie! To niemożliwe! Lwica z tą mocą... to brzmi jak początek niezbyt dobrego żartu, ale w sumie, jeśli nikomu o tym nie powie i sama zapomni, to problem zniknie!
- Shani! Słuchasz mnie w ogóle? - wycedziła wściekła Lia.
- Tak... no... ten, Kesho ci się podoba! - Shani próbowała pozbierać wszystkie usłyszane przypadkiem słowa.
- Ja ci się zwierzam ze swoich miłosnych tajemnic, a ty... mówiłam o Sawie!
- No tak, Sawa ci się podoba! A co ja powiedziałam! Czekaj... Sawa?!
- Tak i chciałam cię prosić, żebyś mu szepnęła słówko, dwa o mnie. No wiesz?
- Da się załatwić! O Sheria! Idę z nią pogadać. Już normalnie nie wyrabiam z tą dziewczyną.
Lia pomachała głową z litością i odeszła trochę. Wolała mieć wszystko na oku, bo od odbicia Laari siostry podchodzą do siebie jak pies do jeża.
- Sheria, posłuchaj mnie, proszę! - jasna w ostatniej chwili chwyciła siostrę za łapę, uniemożliwiając ucieczkę.
- Czego? - warknęła.
Shani nie poznawała siostry. Jej wiecznie roześmiana twarz teraz była poważna. Na oczy spadała grzywka, próbująca ukryć bliznę na prawym oku. Źrenica tego oka była szara. Jak mówiła Matu, Sheria widzi nim tylko za mgłą i zamazanie.

Sory, że Shani nie ma bandażu

- Ja wiem, że to nie powinno się wydarzyć! Wiem, że ty poniosłaś największą karę, ale to nie moja wina. Nie traktuj mnie, jakbym to ja ci to zrobiła!
- No tak! Ty zrobiłaś o wiele więcej!
- Ale o co ci chodzi? - Shani starała się utrzymać spokojny ton głosu.
- Nie udawaj! - odsunęła grzywkę i spojrzała siostrze prosto w oczy. Sha nie wytrzymała i spuściła wzrok. - Jesteś żałosna, wszyscy jesteście! - krzyknęła i pchnęła siostrę. Chwile jeszcze na na nią patrzyła, a potem uciekła. Spanikowana Lia podbiegła do kuzynki.
- Nic ci nie jest? - spytała zmartwiona.
- Mi nic... ale jej...

-------------------------------------------------------------------------------------------

Witam was nocne zmory internetów! Nie mogę spać, więc postanowiłam dodać roxdzialik! xd Nie mam pomysłu co napisać...  się potem uzupełni xd

Pytania:

1.Jak zareaguje Sheria na wiadomość, ze jest adoptowana. Może już wie?

2.Czy Shani wyjawi komuś, że ma Ryk Przodków? Co powinna zrobić?

3. Czy będą jakieś skutki gry w piłkę ze złamaną łapą?

4.Laari x Furaha, to możliwe? xd

Pozdrawiam!